Publisher's Synopsis
بر اساس پژوهش من، بیش از ششصد ادیب و شاعر و نویسنده یا بهقول قدما گوینده در ادب فارسی داریم که در آثارشان طنز اهمیت فراوان دارد. بیش از هشتاد درصد این اشخاص کاملا طنزنویساند و بیست درصدی هم طنزهای خوب و زیادی دارند. مولوی شانزده داستان طنز دارد که بهقول خودش هزلهایی است برای آموختن اخلاق به مردمان. هزلیات مولوی از نظر شعری ممکن است ارزشهای بالایی داشته باشند، ولی از نظر طنز و نوآوری در طنز حکایاتی تکراری هستند که قبلا در داستانهای جوحا یا حکایات فارسی و عربی آمدهاند، اما در مجموع کیفیتی بالا برای به شمار آمدن در دانشنامه طنز دارند. یا وحشی بافقی و خواجوی کرمانی دهها هجویه بلند دارند. اتفاقا بهترین طنزهای تاریخ ادبیات ایران از سوی افرادی گفته شده که کار اصلیشان طنز نبوده. حتی اگر فرض کنیم که در ادبیات هزار ساله ما چهارصد گوینده طنز وجود دارد، نیاز به یک دانشنامه برای این افراد وجود دارد. از جانب دیگر، معتقدم که طنز، اعم از شعر و نثر و اعم از هزل و هجو و طنز، بهترین منبع برای شناخت تاریخ اجتماعی است. به دلایل گوناگون، طنز کمترین فاصله را با زندگی عمومی و عادی عوام داشته و از این رو با خواندن طنز، برخلاف شعر جدی، ما میتوانیم وارد زندگی اجتماعی مردم شویم.
