Celluloid Heroes

Wie jong is heeft behoefte aan voorbeelden aan wie hij zich kan spiegelen, tegen wie hij kan opkijken. Aan helden. Wie na de Tweede Wereldoorlog in Nederland opgroeide, had het daar moeilijk mee. Helden waren schaars. Er waren niet of nauwelijks helden uit de vaderlandse geschiedenis en uit de recente geschiedenis al helemaal niet. Dus zochten kleine jongens in die tijd naar vervangende helden. Sporthelden, striphelden, filmhelden.De plek waar die helden te zien en te bewonderen waren, was de bioscoop. Daar werd iedere week de oorlog opnieuw gewonnen door Amerikaanse filmhelden die dat deden met een overtuiging alsof ze echt in de oorlog gevochten hadden. Soms was dat ook zo, meestal niet, maar dat deed aan hun geloofwaardigheid niets af. Ze waren het levend bewijs dat het spelen van een held misschien wel moeilijker was dan het zijn van een held.In Celluloid Heroes portretteert Fred van Doorn een aantal van deze filmhelden en vertelt hij hun levensverhaal, dat soms in schrille tegenstelling stond tot het beeld dat ze op de witte doek uitdroegen en dat de bioscoopbezoeker van hen had. Daarnaast schetst hij een beeld van een tijd waarin aan alles tekort was, waarin informatie niet, zoals nu, overal en meteen beschikbaar was. Waarin uitgekeken werd naar een gebeurtenis, naar een nieuwe film. Waarin de bioscoop uitzicht bood op een andere wereld, op een spannender wereld.